Ostatni wpis na blogu dotyczył schematów podatkowych krajowych, które wydają się występować częściej, choć z uwagi na wysokie progi raportowe duża ich część nie będzie podlegała raportowaniu. Dzisiejszy tekst poświęcony został natomiast transgranicznym schematom podatkowym.
W celu ustalenia czy dane uzgodnienie podlega obowiązkowemu raportowaniu, w pierwszej kolejności sprawdzenia wymaga zaistnienie tzw. kryterium transgranicznego opisanego w art. 86a § 3 Ordynacji podatkowej. Jeżeli kryterium nie występuje, to wówczas schemat może podlegać raportowaniu jedynie jako schemat krajowy albo standaryzowany. W przypadku, gdy uzgodnienie posiada kryterium transgraniczne to zweryfikować należy istnienie którejkolwiek z tzw. „ogólnych cech rozpoznawczych” wskazanych w art. 86a § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej i kryterium głównej korzyści opisanego w art. 86a § 2 Ordynacji podatkowej (oba elementy muszą wystąpić łącznie). Niespełnienie któregokolwiek z powyższych wymogów obliguje konieczność wystąpienia co najmniej jednej z cech wskazanej w art. 86a § 1 pkt 1 i 13 Ordynacji podatkowej (tzw. „szczególna” albo „inna szczególna” cecha rozpoznawcza). Jeżeli i ten wymóg nie jest spełniony, uzgodnienie nie jest schematem podatkowym transgranicznym.
Podsumowując, dla wystąpienia schematu podatkowego transgranicznego, konieczne jest spełnienie:
- kryterium transgranicznego,
- jednej z ogólnych cech rozpoznawczych i kryterium głównej korzyści albo
- spełnienie „szczególnej” bądź „innej szczególnej” cechy rozpoznawczej.
Obowiązek raportowy powstaje podobnie jak w przypadku schematu podatkowego krajowego w terminie 30 dni od dnia następnego po jego udostępnieniu, przygotowaniu do wdrożenia, dokonania pierwszej czynności związanej z wdrażaniem schematu podatkowego – w zależności od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej (w przypadku raportowania przez promotora). Taki sam obowiązek wystąpi wobec korzystającego jeżeli nie zostanie on poinformowany przez promotora o NSP albo o braku nadania NSP w odpowiednim terminie.
