Procedura wewnętrzna przeciwdziałająca niewywiązywaniu się z obowiązków raportowych w zakresie MDR jest kolejnym „pomysłem” polskiego ustawodawcy, stanowiącym dodatkowy obowiązek na gruncie schematów podatkowych, który nie istnieje na gruncie Dyrektywy 2018/822.

Zgodnie z art. 86l par. 1 Ordynacji podatkowej do posiadania procedury zobowiązane są podmioty których przychody lub koszty (w rozumieniu przepisów o rachunkowości) przekroczyły w roku poprzedzającym rok obrotowy równowartość 8 mln zł i które są promotorami, zatrudniają promotorów lub faktycznie wypłacają im wynagrodzenie.

Powyższy przepis powoduje wiele niejasności interpretacyjnych w zakresie wymogu dotyczącego różnych form współpracy (lub posiadania statusu) promotora.

Analizując przepis w sposób literalny można bowiem dojść do wniosku, że jeżeli jednostka spełniła próg kwotowy i np. opracowała uzgodnienie (nawet nie będące schematem podatkowym – co więcej schematem podatkowym podlegającym raportowaniu !) to niejako automatycznie „wpada” w obowiązek posiadania procedury wewnętrznej przez 3 kolejne lata nawet jeżeli w kolejnych latach nie spełni wymogu kwotowego (art. 86l par. 4 Ordynacji podatkowej).