Prowadzenie działalności gospodarczej wymaga niejednokrotnie uczestnictwa w spotkaniach o charakterze biznesowym, których celem jest pozyskanie nowych klientów, bądź zawarcie określonego kontraktu. Zwyczajowo przyjętym strojem biznesowym jest garnitur. Mając na uwadze powyższe, przedsiębiorcy nieustannie kierują do organów skarbowych wnioski o wydanie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego zawierające pytania o możliwość ujęcia w kosztach podatkowych wydatku na strój biznesowy (garnitur, buty, koszulę, krawat, marynarkę, spodnie).

Krajowa Informacja Skarbowa od zawsze opowiadała się raczej sceptycznie wobec możliwości uznania takich wydatków za koszt podatkowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy element garderoby jest w sposób widoczny i trwały oznaczony symbolem/logo firmy (zob. np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 15.04.2022 r., znak : 0115-KDIT3.4011.219.2022.1.JS).

Od pewnego czasu obserwujemy jednak „zaostrzenie” stanowiska organów w tym zakresie. Zgodnie z najnowszymi interpretacjami (np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 25 lipca 2022 roku, znak: 0112-KDIL2- 2.4011.483.2022.1.AA), w ocenie organu nie istnieją żadne szczególne standardy dotyczące ubioru przy prowadzeniu działalności gospodarczej, zatem nie występują przesłanki prawne uzasadniające uznanie wydatku na zakup garnituru jako koszt uzyskania przychodu. Nawet fakt oznaczenia odzieży monogramami identyfikującymi firmę wnioskodawcy, nie zmienia charakteru przeznaczenia odzieży zatem nie traci ona swojego osobistego charakteru, a w konsekwencji nie przyczynia się do uzyskania dochodu.

Podobne stanowisko wyrażone zostało wobec przedsiębiorcy – iluzjonisty (pismo Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6.10.2022 r., znak: 0114-KDIP3-1.4011.756.2022.2.MS2), gdzie organ z kolei stwierdził, że brak oznaczenia odzieży indywidulanym logo przedsiębiorcy uniemożliwia twierdzenie, że będzie ona wykorzystywana wyłącznie do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej mimo, że garnitur był specjalnie przystosowany do wykonywania „trików magicznych”, zatem ponownie nie można uznać, że spełniono przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 uPIT.

Należy zatem stwierdzić, że w ocenie organów podatkowych ubiór przedsiębiorcy nie prezentuje relewantnego związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a fakt stosowania się do przyjętego „dress code” nie ma wpływu na fakt uzyskania dochodów bądź ich zabezpieczenia.

Czy takie stanowisko jest słuszne ? Pozostawiamy odpowiedź na to pytania dla Państwa.