Aktem źródłowym dla obowiązków na gruncie MDR jest Dyrektywa 2018/822. Ustawodawca polski zdecydował się jednak implementować przepisy o schematach podatkowych w sposób szerszy niż wynika to z powyższej regulacji, o czym wspominaliśmy wielokrotnie na łamach naszych publikacji. Jako najdonioślejsze różnice względem pierwowzoru należy poczytać: obowiązek raportowania schematów krajowych, obowiązek wprowadzania tzw. procedury wewnętrznej w zakresie MDR oraz dodanie niektórych cech rozpoznawczych schematu podatkowego.

Wskazania wymaga, że odmienności wprowadzone w polskich przepisach nie są do końca zbieżne z głównym celami dla których przyjęte zostały obowiązki w zakresie raportowania schematów podatkowych. O ile bowiem obowiązek wprowadzania procedury wewnętrznej jawi się jako narzędzie mające na celu poprawę stosowania przepisów MDR (choć wymogi w tym zakresie nie zostały sformułowane w sposób precyzyjny), o tyle np. wprowadzenie nowych cech rozpoznawczych na gruncie schematów transgranicznych może wprowadzać niespójność stosowania instytucji w ujęciu międzynarodowym.

Co się tyczy natomiast schematów krajowych, to uznać należy, że choć nie korespondują one w sposób bezpośredni z celami dyrektywy (zapobieganie transgranicznej agresywnej optymalizacji podatkowej), to de facto nie stoją one z nimi w sprzeczności. Implementacja dyrektywy polega bowiem na zobowiązaniu państw członkowskich do osiągnięcia celów w niej wskazanych, a nie do powielenia tekstu aktu unijnego w ustawodawstwie wewnętrznym. Z punktu widzenia formalnego nie istnieją zatem przeszkody do rozbudowania obowiązków wskazanych w dyrektywie o inne, dodatkowe wymogi.